مرغابی یکی از اولین گونههای پرندگان است که توسط آدمی اهلی شدهاست و به نظر میرسد که نخستین بار، اهلی کردن آن در کشور مصر صورت گرفتهباشد، زیرا که در حوالی ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد میزیستهاست، و گفتنی است که مصریان باستان یکی از اولین اقوام کهن بشری هستند که اقدام به جوجه کشی از این پرنده نمودند، و شاید علت توجه مصریان باستان به پرورش این پرنده متعدد آبی و رودخانه طویل و ممتد نیل بوده باشد. امروزه نیز پرورش مرغابی به شدت در مصر متداول است.
مرغابی پرندهای با بدن کشیده و پاهای کوتاه است که باعث میشود بدنش نزدیکِ زمین قرار گیرد. مرغابی از پرندگان نوکپهنی است که در جانورشناسی به آنها لاملیورستر یا Lamellirostrate میگویند. درازا و حجم بال مرغابی نسبت به سایر طیور متوسط است و مرغابی اهلی بدین دلیل به خوبی نمیتواند پرواز کند. حرارت طبیعی بدن اردک ۷/۴۰ درجهٔ سانتیگراد و تعداد نبض آن بهطور متوسط ۳۱۲ دفعه در دقیقه و تعداد تنفسش ۱۶ – ۲۸ بار در دقیقه است. سر بزرگ و قطر منقار آن در بالا و پایین کم است. بدین ترتیب، از اتصال منقار به یکدیگر برجستگی خاصی از نیمرخ در آنها دیده نمیشود. حجم منقار در مرغابیها نسبت به سایر طیور و به خصوص غاز زیادتر است و سطح بیشتری را نسبت به سر و جثّهٔ حیوان اشغال میکند. منقار در محل اتصال به سر نازکتر از قسمت آزاد است؛ از این رو تقریباً به صورت یک بیلچه درآمده است. منقار از غشایی صاف و هموار پوشیده شدهاست که لبه آن از یک قسمت شاخی پوشیده میشود. زبان در مرغابی قوی و عضلانی است و غدد چشائی فراوانی دارد که به وسیلهٔ آنها میتواند تا اندازهای طعم مواد غذایی را حس کند. گردن مرغابی کوتاه و قطر آن متوسط است. پرها تمام بدن اردکها را پوشانده و غشای ضخیمی را در روی پوست تشکیل میدهد. این پرها به خوبی روغنی اند و این امر مانع از رسیدن آب و رطوبت به بدن آن میشود.
+ نوشته شده دردوشنبه 10 خرداد 1400ساعت 19:49توسط غلامرضاوظیفه شناس لسکوکلایه مقیم (تهران)
|
| تعداد بازدید : 50
|